Ik had een droom …

En nadat Ibraham het schaap geofferd had, verscheen een teken aan de hemel, dat tot ver in het oosten zichtbaar was. En allen wisten: hier had de Onbewogen Beweger een handje in.

(Je kunt ook eigenhandig klikken.)

DrogLogium Agnosticon v.9-15

In de beweging transformeert de vorm.

Moondancepainting van Elisabeth Karstens. Performance in Odeon, Amsterdam

videostill uit performance moondance

In de beweging transformeert de vorm.

Moondance. Resultaat in atelier 6x2 m

Moondancepainting van Elisabeth Karstens. Performance in Odeon, Amsterdam .
(Glow in the dark)

fotons, having a ball

foton, just awake

Foton, just awake.

When Gerard Blommesteijn introduced us to the theory of quantummechanics and his idea of connecting 'consciousness' to the theory, the most perplexing thing to me was his answer to the question "What does a foton look like?"
"It has no image", was his answer.
That same week I had been photogrphing and one of the images I had stuck to my wall kept presenting itself to me as a foton - every time I saw it I thought 'well here's a foton!' and I ended up saying "Hello foton!" in the mornings when I first saw it.
From what I understand of quantummechanics a foton is in a position of to be AND not to be before superposition. This particular foton has just been chosen to be and has therefore just woken up, so to say.
It actually is a picture of a lamp.
This brings me to the question: is light alive? And after that; is consciousness another word for life?
Very interesting is that in philosophy both Eastern and Western, the term 'enlightenment' is used connected to describe those who live more fully or on a spiritually higher level.

"unity of consciousness" & quantum mechanics

Two meanings of "unity of consciousness" in relation to quantum mechanics.

The term "unity of consciousness" may be used for (1) the inner experience that we all have, of being one single entity, one person, one "I". But it may also be used for (2) the idea that all consciousness of all beings is in reality one and the same consciousness, one "World-soul". In order to explain the "unity of consciousness" in its first meaning (1) in scientific terms, we have to search in our understanding of nature for a unifying principle that is so tight that it binds parts of a system into a real unity. The Quantum Mechanical (QM) entanglement principle joins parts of a system together in such a way that a change in one part of the system directly effects the other parts, without transmission of signals, particles, waves or whatever. If this QM entanglement principle is responsible for the "unity of consciousness", it means that the signal processing in (the brain of) the organism must be able to work toward a single complex entangled wave function, the reduction of which is identical to all the experiencing and choosing that the "I" does at that moment. ("I" or "I-ness" is that which experiences in an organism.) Just before its reduction this wave function contains in a vast QM superposition all the different possibilities of perception and choice that the "I" has at that moment. This gives a model of reality in which causality is back in quantum mechanics, in which there is free will and in which there is transfer of (experiential) information to the "I" ("I-ness") and transfer of causes from it, all without energy transfer! Quantum mechanical entanglement then binds the separate parts of the total of experiences and causes together to one complete phenomenal perspective of experiences and causes.
But how then about the second "unity of consciousness" (2) in the meaning of one "World-soul"? Could that unity also originate from a big all-encompassing entangled wave function? And do we need another principle or concept to account for the sense of separation that we feel with respect to other beings, instead of experiencing and acting in the awareness that all consciousness in reality is this one "World-soul"? The so-called Heisenberg picture of QM shows a strong resemblance with this view: the fixed state vector (corresponding to the unchanging "World-soul" or central "I-ness") is seen by "the illusion" (the "veils") of the variable operators. These operators represent observables as well as "actables/choosables". The total of measured quantities is then the grand total of all experiences and choices of all beings through which the "World-soul" experiences and chooses. In the depth of the entanglement between the different beings there may be effects of the unity of their "consciousnesses", for instance: in this picture the joint origin of all beings reflects itself in the creation of entanglements that have to do with the deep unity-feeling that we can have with fellow-beings. I would like to discuss the above issues with the audience.

Gerard, 15 november 2007

Dit 'Abstract' voor een presentatie heb ik ingestuurd voor de conferentie 'Toward a Science of Consciousness 2008' die volgend jaar in april in Tucson Arizona gehouden zal worden. Ik dacht dat (sommigen van) jullie het misschien leuk zouden vinden om dit te lezen. Het is de eerste keer dat ik op een dergelijke conferentie zo expliciet het idee van een grote eenheid van bewustzijn naar voren ga brengen. (De inspiratie van kunstenaars (m.n. in WitterdanWit en Arps&Co) heeft bijgedragen tot deze doorbraak.)

Kunst is iets dat ik gemaakt heb

Spraakwatervallen verwacht je niet zo snel

in platland waar men woorden nog meet per el.
Toch worden er hier velen tegen de vlakte geleuterd,
onder de duizend bladzijden kijkt men al beteuterd.
Wie kan lezen, moet er voor bloeden.
Voor wie kan spreken moet men zich hoeden.

De handen van de moordenaar vormen een verleden
vol uien en ander onverwerkt leed dat tot op heden
op de vingers van een hand te schrijven bleek.
Wat aanvankelijk aantrekkelijk leek
aan exacte vakken was te ontleden,
daar de menselijke maat werd gemeden.

drog eb
quark hap

Gelukzalig zijn de armen van geest,
want zij weten niet, wat ze missen.
De mond vol dode letters en vissen
die krokodillentranen zijn geweest.

Letters met een hoogst eigen wil
die zich niet naar mijn zin voegen.
Zodat zij zich terdege afvroegen
welk vuig woord ik nu weer uitgil.

Alles is deel van het geheel
maar dan net een deel te veel
voor een deel een voordeel
deurverdeler en soms partieel.

Als ik naar de letter leef,
dan bleef die wel met schreef,
maar draait om alle assen
wat ook geldt voor witwassen.

Wat rest zijn enkel woorden
van troost, geen sprakeloos
gebaar of teken dat verkoos
te stikken eer ze het smoorden.

Lijken bleken in de zon veel sneller.
Levens blijken achteraf veel korter
voor de vadsig luie binnensporter.
Leugens branden thuis veel feller.

De gevaren van uit het hoofd leren,
schijnen groter in het duister dan
men met het blote oog ontwaren kan.
Volkswijsheden kan men niet keren.

Sinds kort ben ik in TAO en kan er
helemaal niets meer aan vastknopen.
Zie zelfs geen verbinding meer lopen
tussen nu en straks of vroeg- en later.

TAO mag geen naam hebben,
althans niet in het Nederlands.
Bij de Kwantum of tweede hands
willen ze nog wel eens na ebben.

In De Sleghte staat van ontbinding,
los van iedere grond van waarschijn
of weerschijn, schijnt het uiterst fijn
poeder te leiden tot oor verblinding.

Je hoort niet wat je stoort.
De vraag wat hier nog spoort,
wordt niet meer voorgesteld,
wat in inheemse kringen geldt
als water voor dorstige zielen,
die ons voornamelijk ontvielen.

Ten hemel schrijdend voetvolk velt
zichzelf graag voor het grote geld,
als het kleine niet meer waardig buigen
toestaat als teken van oprecht smuigen.
De krokodil als tijdwaarnemer tussen
pre- en postbezorging van haastklussen.

Dat is de eeuwig ware kunst

Rest me nog een enkele vraag.
Viel er iets te zien vandaag,
te voelen, te horen of te snuiven?
Viel er iets of zag u het schuiven,
letterlijk of figuurgezaagd,
éénparig versneld of vertraagd?
Kwam het uit de eerste hand?
Een grafeem of opa’s laatste tand?

robbert
07-04-07



Dit was de tekst die ik in de tuin van Arps-gallery in het voorjaar uitsprak als eerste reactie op het vertoog van Gerard. Bovenaan een animatie die ongeveer weergeeft wat ik ondertussen met mijn handen deed. Ik plaats deze tekst niet alleen om het plaatje zo compleet mogelijk te maken op deze Blog, maar vooral om als nieuw toegetreden auteur te voelen hoe het Blogt. Ik zal jullie nu niet al te veel vervelen met de rest van mijn hersenspinsels. Wie niet wil luisteren moet maar linken naar DrogLog daar haal ik alles uit de kast.

DNA orbit animated door Ella Arps

DNA orbit animated:


(Klik op de afbeelding)

Gebakken vis met diepgang door Robbert van de Weetering (vrijdag 2 november 2007)

Ik wou dat ik deze titel voor ons project quantum mechanica, kunst en het bewustzijn zelf had verzonnen. Hij lag zomaar voor het opscheppen en een stroom van grappen, grollen, associaties, aha erlebnissen en herkenning kwam direct bovendrijven bij alle betrokkenen.
Inderdaad gebakken vis zwemt niet, dat zou een nadeel van de titel zijn, want wetenschap, kunst, eigenlijk iedere cultuuruiting moet toch zwemmen, c.q. bewegen, groeien, voortgang kennen.
Dat het over dooie vis gaat, betekent voor mij nog meer. Mijn worsteling met de symboliek van de appel: De kern van de zaak, bleek geen recht te doen aan de bron, de queeste van Gerard Blommestijn naar het bewustzijn van een foton.
Hij bleek allang niet meer op zoek te zijn naar een verklaring voor het bewustzijn, maar inderdaad rust gevonden te hebben bij de god Ikke van de new age.
Dat had ik toch moeten herkennen. De eerste christenen maakten hun aanwezigheid in de romeinse catacomben ook kenbaar door het symbool van de vis.

Na de euforie van bevrijding, komt de beklemming van het ongewisse. Blijkbaar is iedere verklaring voor het bewustzijn weer legitiem en hoef ik niet meer bang te zijn voor zelfstandig opererende materiële objecten. Ze komen wel door de Turing-test, maar god heeft er gewoon een handje in gehad. Toevallig geloof ik niet in god.

Toeval bestaat echter niet, ik zal wel op de brandstapel terecht komen of na eerde derde graads verhoor op de bodem van de zee.


(Om het complete bericht te lezen, kun je deze link volgen: DrogLog: gebakken vis met diepgang)

En weer een paar tekstjes van Marry Linke (donderdag 25 oktober 2007)

~

Ik ben
De toekomst
Van morgen

Ik besta
Nog niet

Ik ben
Een onbepaald
Leven

Beschreven
Door het moment
Van nu

~

Soms
Als je iets goed
Wilt zien moet
Je door de ogen
Van een ander kijken

Maar
Geen kloppend bloed
Noch stromend moed
Doet me die visie
Toch bereiken

~

Ik hoor in een ander licht
En zie in een alternatief geluid

~

Flexibel licht
Wat wellicht
Mij het zicht
Zal gaan geven

~

Ultraviolet
Viel er vormvol over
En betoverde het
Tegen beter weten in

~

Brandend
Veranderend
Verzandend
In niets

~

Gebakken vis (met diepgang) van Gerard Blommestijn (woensdag 17 oktober 2007)

Vanuit het 'toeval van het moment' is deze gebakken vis ontstaan, waarbij Gerard eigenlijk onbewust een letterlijke uiting gaf aan de betekenis van zijn vis.

Foto van de gebakken vis (met diepgang):

Schilderij van René Blommestijn (woensdag 17 oktober 2007)

Schilderij met als inspiratie 'de vrije natuur', de schoonheid van de vrijheid en van het moment.
Omdat ik denk dat het bewustzijn van iemand verlangen heeft naar iets filosofisch, iets godsdienstigs, daarom heb ik een onderwerp gekozen dat zo filosofisch mogelijk voor mij is.
Dat is de sfeer van de natuur in Nederland of Noorwegen of Zweden, omdat dat het eerste was wat ik goed genoeg vond, zo schoon.

Foto van het schilderij:

Update van Rick Spann (woensdag 3 oktober 2007)

Even een update van mijn artistieke omzwervingen:
Bezoek van Gerard gehad op mijn atelier. Was uitermate verhelderend, inspirerend en gezellig. Hoewel bij mij alles altijd op het laatste moment nog omgegooid kan worden, lijkt mijn bijdrage aan het Quantumgebeuren zich langzamerhand toe te spitsen op een viertal aangelegenheden:
1. het werk "It's Not Coming Back To Me Now" (zie elders in dit forum/de gallery)
2. een project gebaseerd op dat prachtvolle geleuter van Edward de Bono omtrent verticaal vs. lateraal denken (al heel lang een "stokpaardje" van mij, en grappigerwijs ook aanwezig in de literatuurlijst van Robbert bij zijn epistel in Ella's recente overzichtsmailtje). Hierop gebaseerd een filosofietje van mezelf omtrent begrippen als schuld, compassie, afwezigheid, emotie, conclusie en visioen, en dat dan weer vergezeld door ideeën omtrent tijd (verleden, heden en toekomst), en dat dan weer verbeeld middels objecten en teken- / schilderwerken. Ik heb er een aardige poos over gedaan om het verhaal Gerard uit de doeken te doen, en zal het hier dus nu even bij houden; binnenkort meer.
3. een enkel klein werkje bestaande uit twee huis- tuin -en keukendingen die, in de juiste combinatie, toch ernstig het gevoel opleveren dat er een "beam" op je af, of door/langs je heen schiet. Dit gaat mogelijk gecombineerd worden met aan ander bevriend object aan de andere zijde, waar die zich dan ook moge bevinden (maar indien mogelijk ver weg).
4. als idee van Gerard: een verbale/schriftelijke bijdrage, qua poging tot verwoorden van moeilijk verwoordbare zaken

Waarbij aangetekend dat ik natuurlijk niet teveel zal willen doen, qua ruimte laten aan eenieder. Is slechts een opsomming van mogelijkheden. Soort van superpositie...

Op de overige inmiddels gearriveerde ideeën en beeldmateriaal zal ik gauw reageren, heb ik bekeken en wil ik nogmaals doen vooraleer te reageren. Daarnaast ga ik nu nog even verder met mijn eigen brainstormselen. Ook i.v.m. de Oude Kerk -expo, die met rasse schreden nadert, en waarvan de contouren van mijn bijdrage (drie installaties, film, cd, performance) zo langzamerhand duidelijk worden.

groeten aan iedereen, en veel inspiratie toegewenst, in alle opzichten.
rik

Een ander perspectief: 2D-wereld door Marry Linke (maandag 3 september 2007)

Geïnspireerd door de prachtig ronde vormen en lijnen van de mens en zijn omgeving ben ik, samen met mijn computertekeningen, nog dieper de 2D-wereld ingedoken. En misschien is het vanwege mijn persoonlijke aantrekking naar abstractie, maar deze 2D-wereld werd al snel meer vreemd en anders van de wereld die wij gewend zijn om te zien. Hierin kan ik nog een onderscheid maken in a) bepaalde door de mens vormgegeven, vaak geometrische landschappen en uitzichten, b) natuurlijke landschappen en uitzichten en c) de mens. Hoe het eindresultaat of het meervoud hiervan er precies uit gaat zien, weet ik nog niet, maar ik merk wel een duidelijk verschil in stijl in mijn schetsen tussen de verschillende thema’s. Dit zijn de eerste tekeningen, velen meer volgen nog. Ik denk dat uiteindelijk de meest geschikte tekeningen zullen worden geplaatst in één groot vlak, sommigen zullen individueel het sterkste uitkomen.

Enkele computertekeningen:

Nog meer leuke tekstjes van Marry Linke (woensdag 29 augustus 2007)

~

Ik ben te laat, te laat geboren
Ik ben te laat, laat met mijn woorden
Ik ben te laat, laat met mijn gedachten
Ik ben te laat, te laat met mijn zin

Ik ben te laat, en ik vraag me af
Of ik ooit op tijd zal zijn
In de tijd, bij de tijd
Tussendoor slijt
Alles met de
Ware aard van welk leven
En raak ik alles kwijt

~

De verveling van de vergeelde dagen slaat toe wanneer het boek dicht gaat.

~

Automatismen zijn de zonden die verbonden mogen worden met de rechten waar wij voor vechten. Het zijn echt de laatste slechte belevenissen.

~

Een ander perspectief: MultiD-wereld door Marry Linke (woensdag 29 augustus 2007)

Vanwege mijn problemen met een duidelijk beeld voor ogen te krijgen in mijn fantasie over meer dimensies, dwaalden mijn gedachten af naar een wereld in minder dimensies, in 2D (lengte en breedte). Later hadden mijn gedachten de moed gevonden om de bizarre wereld van meerdere dimensies te betreden. En misschien zijn er enkel clichés terug te vinden, maar de beelden die ik visualiseerde waren chaotisch en onordelijk. Ik zag verschillende werkelijkheden en realiteiten, verschillende plaatsen en ruimtes vervlochten in tijden die ik niet begreep. En het waren rare, vreemde en een beetje angstaanjagende plekken. Natuurlijk, aangezien de wereld die we kennen zou in multiD letterlijk overal en nergens, voor altijd en voor een milliseconde allemaal tegelijkertijd zijn. Als de wereld die we kennen er niet zou zijn…

Enkele foto(collage)’s:

Photonic World door Vincent Polverino (dinsdag 28 augustus 2007)

Dit is de eerste serie die ik gemaakt heb in zwart/wit. Bij de meeste foto's ben ik toch vanuit bepaalde associaties uitgegaan die ik heb bij het onderwerp Quantum mechanica en Bewustzijn. Ik gebruik dan ook zowel de 'Lichtwereld' -of de voor ons onzichtbare/mystieke wereld van de fotonen - als de 'Materiele wereld' van de organische moleculen. Bij Bewustzijn ga ik uit van een 'Alziend oog' dat vanuit een 'Superpositie' - de heldere leegte (?) - het 'Al' kan overzien.

Enkele foto’s:


Expandingtrees


I of the storm


Luciferstail


SolarflowerBW


Transformation

Gedachten van Robbert van de Weetering (maandag 13 augustus 2007)

Het droevige [of hoopgevende] van dat zogenaamde bewustzijn, is dat je het door welke willekeurige bril dan ook kunt bekijken, maar altijd vastloopt in je redenering.
Nu kan dat aan mijn beperkte manier van redeneren [of gebrek aan logica] liggen, het zou ook aan het te beredeneren object kunnen liggen.

Vandaag heb ik het eens geprobeerd vanuit de invalshoek van de analogie.
Stel dat de processen in onze bovenkamer geen 'echte' processen zijn, maar analogieën.
Ik zie, hoor en voel dat jij een stoel verschuift. Hoe weet ik nu dat jij een stoel verschoven hebt? Die stoel zit niet in mijn hoofd, jij zit niet in mijn hoofd, jouw spierkracht niet en het kinetische wonder van de verplaatsing [in de tijd] niet.
Toch kan ik er met iemand anders, die ook aanwezig was bij dit wonder over praten. We hadden er een filmpje van kunnen maken of andere meetmiddelen kunnen aanwenden om dit wonder meer te objectiveren.
Praten, filmen, meten, allemaal middelen om het object 'jij verschuift een stoel' te beschrijven, maar het is dat object niet, hoe roerend wij het ook met elkaar eens zijn over de woorden, beelden of meetresultaten.
Ik heb het dus niet over intersubjectiviteit. We zijn het gewoon eens over onze waarneming, maar niet over de manier waarop die waarneming tot stand is gekomen.
In negen van de tien gevallen is dat geen enkel probleem [meer], we zijn uitstekend in staat om verklaringen, gevolgtrekkingen en voorspellingen op basis van die waarnemingen op te stellen, we kunnen er mee werken, we kunnen er mee leven. Ook het feit dat de waarneming en het waargenomene nooit gelijktijdig plaatsvinden en niet op dezelfde plaats, hoeft geen beletsel te zijn om aan de geldigheid van de waarneming te twijfelen.
De waarneming zelf is ons object, dat is het probleem.
De fluxus kunstenaar Nam June Paik heeft dat prachtig verbeeld met zijn installatie van de boeddha die naar zichzelf zit te kijken op een monitor waar een videocamera aan vast zit.
Het is simpelweg een kringloop redenering, de uitkomst van het probleem is de vraag.
De kwadratuur van de cirkel.
Onder waarneming versta ik het resultaat van het waarneemproces en schakel het daarmee gelijk met bewustzijn: weten dat we hebben waargenomen. Cogito ergo sum.
Wat op zich ook een retorische uitspraak is.

Misschien moeten we het hebben over kennis.
Kennis als resultaat van weten.
Misschien moeten we het hebben over emotie, bijvoorbeeld liefde als resultaat van onvoorwaardelijk aanvaarden.
Het zijn maar wat analogieën.
Het waargenomene [je zou het ook de 'objectieve werkelijkheid' kunnen noemen] blijken we sinds Aristoteles heel goed in materiele termen te kunnen beschrijven. Die materiele termen zijn de waarneming. Let wel, het zijn termen, omschrijvingen, formules, kortom analogieën. En een analogie is nooit het voorbeeld zelf.

De quantum mechanica gaat over bedenksels, constructies, modellen. Immers een quark, een foton enzovoort heeft nog nooit een mens gezien [of een mens nooit gezien]. Het lijkt alleen erg aannemelijk dat ze bestaan, omdat we er heel goed processen mee kunnen verklaren die anders onbegrijpelijk bleven. We [be]denken dus dat ze bestaan.

Over denken gesproken.
Denken is altijd bewegen. Het hoeft niet altijd causaal te zijn. Maar wel sequentieel. Je gaat van de ene imaginatie, denkbeeld, projectie, analogie -geef het maar een naam- naar het volgende, of naar de voorgaande [lastig die lidwoorden]. Het is dus een proces. We zijn weer terug bij Einstein. E=mc2. Het onlosmakelijke verband tussen massa en energie.
{Schreef ik bijna het onsmakelijk verband.]
Freud en Einstein als de boosdoeners van de twintigste eeuw.

Over twijfelen.
Dit draaiboek begint met een gedachtegang over twijfelen al voor we met dit hele project waren begonnen. Twijfelen is de bron van nieuwsgierigheid, van denken, van willen weten, van zoeken naar de betekenis van mijn [ons] leven.
We spreken van gezonde twijfel. [Waarschijnlijk ben ik daardoor op het idee van de appel gekomen, dat houdt de dokter weg, zeggen de Engelsen.]
Toch worden we soms ziek van de twijfel. Dan hebben we een dokter nodig. Sommige dokters bedienen zich van de logica [wetenschappers], zij varen blind op de rede en geven geen remedie tegen de ziekte maar bieden Uitsluitsel.
Andere noemen zich profeet, priester of sjamaan, die betrekken hun kennis uit het Grote Magazijn.
En dan zijn er ook nog [levens]kunstenaars, die genezen niet, die zaaien Twijfel.

Re: It's Not Coming Back To Me door Rik Spann (donderdag 2 augustus 2007)

Op dit moment werk ik meer vanuit intuïtie, vanuit het totale beeld. De ideeën zijn er, maar niet op een te bewust niveau. Jouw opmerkingen zijn belangrijk. Het werk zou duidelijkheid moeten hebben. Dat betekent niet dat dit ‘overduidelijk’ zou moeten zijn, maar tegelijk moet het ook niet te cryptisch zijn. Het gaat om communicatie. Er zouden gecommuniceerde ideeën moeten zijn, noties naar de kijker. Terwijl ik experimenteer, probeer ik de effectiviteit van de verschillende elementen uit te werken. Het contrast tussen een object dat de ‘doorzichtige’ kwaliteit heeft en iets wat verborgen is, is een belangrijk thema, het is goed om de effectiviteit uit te werken en de wijze waarin ik het gebruiken zal. Hetzelfde voor het gebruik van het schilderij, voor het gebruiken van ‘hints’. Nuttige opmerkingen van je.
In de tussentijd werk ik er aan in mijn hoofd. Bijvoorbeeld: ideeën betreffende het creëren van een context voor het werk, het creëren van een wereld er omheen.

Re: It's Not Coming Back To Me door Marry Linke (donderdag 2 augustus 2007)

Ik moet zeggen dat jouw ideeën het werk, de installatie veel ‘doorzichtiger’ maakt.
Ook het idee van het object/persoon aan de ladder, die bedoeld is om duidelijk te zijn (doorzichtig), in contrast met het object/persoon, welke een soort van verborgen subject is, vind ik heel tof. En hoewel het me mateloos fascineert wat er onder ligt, wat is verborgen, de kracht van deze installatie is m.i. juist dit contrast.

Maar om dit contrast te herkennen als kijker, denk ik dat je een hint moet krijgen, zodat ik inderdaad geen taal nodig heb om te begrijpen waar je precies op doelt. En misschien, omdat ik me enigszins afvroeg over de effectiviteit van het schilderij van de situatie binnen de situatie, dacht ik dat deze nog belangrijker zou kunnen worden wanneer je hierin een kleine hint weg zou geven. Of doe je dat al, en zie ik het gewoon nog niet…?

Gedachtes van Robbert van de Weetering (maandag 30 juli 2007)

Weet allemaal niet meer wat ik allemaal al bedacht had over QM en bewustzijn. Moet dat maar weer eens nalezen. Afgelopen dagen weer uitgebreid over zitten praten, lezen en nadenken. Voorlopig maar weer eens een conclusie zonder voorgaande gevolgtrekkingen.

Zoals gezegd, het vertoog van Gerard snijdt niet veel hout, omdat het denkmodellen te pas en te onpas door elkaar husselt. Waarschijnlijk doet iedereen dat die zichzelf confronteert met de vraag wat bewustzijn nou eigenlijk is. Al die conclusies gaan eigenlijk nergens over, omdat de probleemstelling niet helder is.
Ik denk dat de probleemstelling niet moet luiden: wat is bewustzijn, maar wat maakt bewustzijn?
Bewustzijn is niet in termen van kwantiteit te omschrijven, maar ook niet in termen van kwaliteit.Er is maar één bewustzijn. Namelijk mijn bewustzijn. Zoals al eerder opgemerkt ik kan jou niet bewust zijn. Bovendien is het werkwoord altijd passief, ik moet me altijd ergens van bewust zijn.

Re: It's Not Coming Back To Me door Rik Spann (vrijdag 15 juli 2007)

Ik zal een poging wagen.

Een persoon, die niet is verbonden met haar kern, kijkt neer op een ander persoon. Zij kijkt naar beneden, maar niet recht naar beneden, dat is belangrijk. Zij kijkt neer op de persoon op de vloer. Ze probeert contact te maken, en op hetzelfde moment ‘weet ze’. De persoon op de vloer is bedenkt met een deken, deze is een schilderij op papier. Het is alleen een hoofd, en ze verstopt haar lichaam onder ‘kleuren, onder ‘kunst’. Heb hier je eigen interpretatie. Wat lijkt op een lichaam onder de deken is eigenlijk een ander schilderij op een papier, in een rol. Het schilderij van een gezicht. Ik werk vaak met verborgen objecten, en het is essentieel wat het voor objecten zijn. Het is de bedoeling dat zij de moeite waard zijn. Zonde dat het niet wordt gezien. Maar het is ook essentieel dat je ze niet ziet (dat is één filosofische notie). De enige die het weet: de maker van het werk, en het werk zelf/zijn ‘subjecten/objecten’. De persoon op de vloer kijkt omhoog, in de richting van het andere gezicht, maar zij is meer aan het staren. Zij ‘weet niet’. Ze heeft ‘het opgegeven’.

Op de vloer is een bed van metalen platen. Het ‘kussen’ is een dubbele plaat. Ik ga niet uitleggen wat het betekent, maar het is geen toeval. De ‘ladders’ aan de muur zijn cruciaal voor het werk, zij behoren toe aan het ‘systeem’ van degene die naar beneden kijkt. Zij behoorde toe aan de wereld van de andere, voordat ze neerstreek ‘om te slapen’ en te verstoppen. Degene die neer kijkt verstopt zich niet, je kan recht door haar heen kijken.
Het touw zorgt ervoor dat het metalen ding naar voren leunt, wat op hetzelfde moment zou kunnen betekenen dat er een wil is om contact te maken, als wel een bedreiging.

Het schilderij aan de muur (het moet geplaatst worden tussen de ‘ladders’, een beetje boven ooghoogte) vertelt het hele verhaal, maar een beetje veranderd. Filosofisch gezien is dit een hint naar de onmogelijkheid dezelfde realiteit af te beelden met andere middelen/door andere ogen. Een derde beschrijving zou de ‘realiteit’ verder verstoren (Rashomon).

Psychologisch gezien zijn er hints naar vervreemding, relaties bestaande uit energieën die niet bij elkaar passen, en de neiging hebben alleen hierop te overleven. En, hierdoor, op ‘macht’ en afhankelijkheid van rollen. Filosofisch gaat het is de richting van een onderzoek naar wat ‘weten’ is, en de aanwezigheid van verschillende realiteiten, door (te proberen om) twee verschillende percepties van dezelfde situaties in één werk te laten zien.

Ik heb hier allemaal niet op een overbewust niveau nagedacht, maar op hetzelfde moment gaan deze dingen door mijn hoofd, terwijl ik aan het werk ben. Nu dat ik het neer typ, werkt het voor mij als een plausibele interpretatie over wat mijn hoofd ertoe aanzette de keuzes te maken die ik heb gemaakt. Het is absoluut waar dat de psychologische en filosofische gedachtegangen aan het werk waren, terwijl ik aan het werk was. (Ik ben al zeer lang geïnteresseerd in deze vakgebieden).

Ik ben niet gewend om in woorden uit te drukken wat zou moeten/kunnen gebeuren tijdens het ervaren van mijn werk. Misschien omdat de enige functie van al deze ideeën is om deze uit te drukken in afbeeldingen, en zijn werk te doen vanaf hier. Ik vraag me af of iemand die alles weet wat ik vertel, het werk op een betere, of slechtere manier ervaart, dan wanneer ik er gewoon mijn mond over dicht houdt.

Aan de andere kant, de perceptie van de kijken is absoluut persoonlijk. Belangrijker nog: een werk ‘werkt’ voor mij wanneer het verhalen verteld die kunnen worden ontvangen op meerdere frequenties. Maar op de een of andere manier zouden zij moeten ‘verontrusten’, zonder verontrustend te zijn op een traditionele wijze. Eén van mijn hoofddoelen is om een gedeelte van de perceptie van de kijker aan te spreken, welke zich normaal in een sluimering verkeert. De reactie zou kunnen zijn ‘dat is vreemd (om hierom terug te komen), wat is dat? Het kan als ideaal in iemands hoofd blijven hangen en uiteindelijk een vraag zijn. Ik probeer niet om een ‘mooi’ werk te maken, opnieuw op een traditionele wijze.

Je moet mijn woorden niet te letterlijk nemen (op hetzelfde moment, bijvoorbeeld, wanneer ik iets maak, ben ik niet bezig met de perceptie van de kijker). Dat is nog een reden waarom ik twijfels heb om woorden te gebruiken om mijn werk te ‘beschrijven’. Als ideaal is altijd veel rijker, om niet te worden begrepen, en ook veranderend, in tijd en met elke nieuwe bezichtiging, ook door dezelfde persoon.

Ik experimenteer met het toevoegen van muziek/geluiden, op verschillende manieren, aan de kunstwerken. In dit geval zouden het wat liedjes zijn van het Sonic Youth-album Goo.

Ik hoop dat ik niemand heb verveeld met al deze woorden, en dat ik niets heb geruïneerd aan wat er gebeurt tijdens het bekijken van het werk (als er überhaupt al iets gebeurt/het is enkel een concept).

En voor de paradoxen: dat is een ander verhaal…

R

Re: It's Not Coming Back To Me door Marry Linke (vrijdag 15 juli 2007)

Als ik de foto’s van je werk bekijk, vraag ik mij heel erg af welke gedachtegang hier nu precies achter zit? Naast het sleutelwoord ‘vreemd’ zou ik denken dat je meer connecties en gedachtegangen hebt, of heb ik dit verkeerd? En vooral als het bedoeld is om psychologisch te worden geïnterpreteerd, en met paradoxen, kom je dicht bij bepaalde filosofische gedachtegangen die ik heel interessant vind.
Dus, doe mij een plezier, en de rest ook, en leg het voor ons uit (als je hiertoe in staat bent, voor jezelf, op dit moment, ik kan het begrijpen als dit niet het geval is).

It's Not Coming Back To Me door Rik Spann (donderdag 14 juli 2007)

Dit is een concept voor een installatie. Ik heb het gisteravond gemaakt in mijn studio. Zoals ik al eerder vertelde, staat het niet één op één in connectie met het Quantum ding. Op een manier ook weer wel, maar dat leg ik later uit, daar moet ik nog aan werken. Voor nu is het bedoeld om te worden toegevoegd aan het Lynch-project. Ik zei al eerder, zijn de thema’s (Lynch, Quantum, psychologische ideeën) voor mij met elkaar verbonden. Sleutelwoord bij die verbinding zou ‘vreemd’ kunnen zijn. (Het is meer dan dat, het heeft te maken met het hoofddoel van mijn kunstwerken, maar ik weet niet of dit de plek is om jullie dit te vertellen, als iemand interesse heeft, wil ik het graag uitleggen).
Voor nu kan ik zeggen dat het draait om het idee van realiteitsveranderingen, parallelle werelden en paradoxen, maar dan geïnterpreteerd op een psychologische wijze. Details zullen volgen als het werk vordert.

It's Not Coming Back To Me door Rik Spann (woensdag 13 juli 2007)

Installatie Concept. "It's Not Coming Back To Me" bestaat uit metalen delen op de vloer en aan de muur, hoofden van paspoppen, touw, een schilderij op papier die wordt gebruikt als ‘deken’ én een schilderij aan de muur die het gehele ding herverteld. Over realiteitsverandering en communicatie/contact. Eerst voor het "Lynched"-ding, maar elementen zouden kunnen worden gebruikt in Quantissimo. Zal nog verder worden verduidelijkt, voor nu een concept.

Enkele detailfoto’s van de installatie:

Time Escalator door Rik Spann (woensdag 13 juli 2007)

Mijn projecten voor de tweede helft van 2007 zijn thematisch met elkaar verbonden. Het gaat om ons Mindforest Quantissimo - project, om een project in de Oude Kerk verbonden aan de expositie Cadizamsterdamviceversa, een project met Patricia verbonden met het werk van David Lynch, en een project met een kunstenares in Barcelona rondom psyche en kunst. Zojuist is bekend geworden dat ik op 4 november tijdens de Museumn8 een performance ga doen in de Oude Kerk. Op dat moment is daar werk van mij te bezichtigen (twee of drie werken) in het kader van het Cadiz-Amsterdam-Project (zie www.cadizamsterdamviceversa.eu). Het concept voor de performance ben ik nu aan het uitwerken, en ik zal er zeker ideeen in verwerken die verbonden zijn met het Quantum-gebeuren. Het is nog te vroeg om daar nu al iets helders over te vertellen. In elk geval zal de performance bestaan (drie maal) uit het vertonen van een film (waarin het beeldend werk uit de Kerk een rol zal spelen), op een groot scherm of op de binnenwand van de Oude Kerk. Vervolgens zal ik bij die film (duur: 12 minuten) live de soundtrack componeren, met behulp van diverse muziekinstrumenten en sample-apparatuur (een zgn. " loopstation"). (Werkwijze gebaseerd op het live inspelen van de soundtrack van de film " L'Ascenseur pour l'Echafaud" van Louis Malle, door Miles Davis). De titel van het hele gebeuren is " TIME ESCALATOR". Ik zal daarbij o.a. het begrip " toekomst" van mijn commentaar voorzien, en daar mijn eigen visie op de quantumtheorie rondom het fenomeen " tijd" op loslaten. Ben momenteel aan het brainstormen, en aan het inlezen over de materie. Naast serieuze literatuur ga ik me ook even verdiepen in het populair-wetenschappelijke gebeuren rondom " What The Bleep..." en " The Secret", om er nou eens achter te komen of dat nou wel iets met de Quantumtheorie te maken heeft. Een belangrijkere invloed op het project (zeker qua vormtaal) zal de film " Pi" van Darren Aronofsky zijn.

Wat precies de invloed van dit project op mijn Quantissimo-bijdrage zal zijn zal de toekomst leren.....

Iets van Marry Linke (donderdag 12 juli 2007)

Iets

Een enorme radeloosheid maakt zich van mij meester…
De dingen die ik kies, zijn mij niet ingegeven door mijzelf, en toch kan ik onmogelijk ontkennen een keuze zelf gemaakt te hebben. De onmetelijke bewegingsvrijheid doet mij stokstijf stil blijven staan, moedeloos om de ruimte in te nemen. Bang om deze te veranderen, en daarmee de definitie van mijzelf. Want ikzelf, die niets ben en wil, zou wel eens iets kunnen worden en willen, waarmee mijn onbepaaldheid, die mij is gegeven en die ik koester, bepaald zou zijn. Daarom durf ik niets, en ben ik hiermee een onbepaalde bepaaldheid. De bepaling wordt gegeven door de ruimte om mij heen, onnoemelijk groot en tegelijk zo klein dat de druk ervan mij te benauwend wordt. Wegvluchten is even onmogelijk als stil blijven staan: hetgeen de ruimte uitmaakt, ben ikzelf, en vice versa geldt hetzelfde. Uit de ruimte ben ik dus al, maar is het iets de werkelijke bepaling van mijzelf?
Een enorme radeloosheid maakt zich van mij meester…

Nog Meer Gedachtegangen van Marry Linke (dinsdag 10 juli 2007)

In/Uit Balans

(Lees dit vooral als een notatie voor mezelf, in de hoop mijn eigen, abstracte plaatje wat duidelijker te krijgen. Ik pretendeer niet de waarheid in pacht te hebben, ik hoop enkel een stukje dichter bij deze te komen, voor zover dit mogelijk is.)

Op dit moment leven wij in, wat ik noem, een individualistisch egoïstische maatschappij, iets wat zich bewijst in veel zaken. De mens sluit zich af van zijn omgeving, van zijn buitenwereld en creëert een eigen wereldje in zijn huis. Zelfs op straat zijn we tegenwoordig omgeven door het omhulsel wat auto heet. En wanneer we ons dan wel, per ongeluk, gezamenlijk op straat begeven, sluiten we ons af met een onzichtbaar muurtje van oordopjes en mobiele telefoons, en kortweg afstandelijkheid.

Ook ik doe hier aan mee. Ook ik ben passief op de bank aan het kijken door mijn raampjes op de buitenwereld. En wat mij, bewust of onbewust, niet bekoort, blokkeer ik en zap ik weg. Vaak zijn dit de beelden van misère, van ellende, iets waar ik ooit nog de illusie over had er iets aan te kunnen veranderen, te kunnen verbeteren. Maar het evenwicht, de balans, zoals die op dit moment in de wereld is gecreëerd, bestaat en lijkt te bestaan in volle glorie. De macht én de rijkdommen zijn verdeeld, niet evenredig, maar dit hoort bij het verhaal van macht. Macht is het gevecht over wie bovenaan mag op de wip wap; en het lijkt leuk daar aan de top, maar onderaan heb je het eigenlijke en letterlijke overwicht. Zo is het ook verdeeld in de maatschappij.

Het is een continue machtsverdeling tussen de individueel egoïstische belangen en de zogenaamde algemene belangen. Het is een gevecht tussen politici aan de top en het ‘voetvolk’ wat hen daar geplaatst heeft, maar uiteindelijk gaat het altijd om INDIVIDUELE belangen. Ook de regering kan niets anders dan losstaande belangen vertegenwoordigen, bijv. in de verzuiling. Tezamen lijken deze individuele belangen een algemeen iets te kunnen vormen, bijv. bij de hypotheekrenteaftrek. Het linkse volk wil deze in eigenlijke zin behouden, omdat deze over het algemeen wat povere mensen anders geen huizen kunnen kopen; het rechtse volk wil deze ook graag behouden, omdat hun dure huizen slechts goedkoper worden door deze bemiddeling; en alle politici raken hun achterban en plaats aan de top kwijt bij wijziging van standpunt, m.a.w. dezelfde uitkomst d.m.v. algemeen lijkende individueel egoïstische belangen.

Onze complete maatschappij van nu draait om het bevredigen van individueel egoïstische belangen, en draait er in zekere zin zelfs om nieuwe belangen te creëren, zodat ook deze weer bevredigd kunnen worden. En wanneer het lijkt of al onze materiële belangen vervuld, bevredigd zijn, schakelen we over op andere belangen, bijv. ons geweten, want ons verteld dat we nu andermans materiële belangen moeten gaan vertegenwoordigen, en soms zelfs simpelweg de materiële zaken zelf. Het ergste hieraan, vind ik, is dat we dan denken het algemene welzijn te helpen, te bevorderen. Blijkbaar kijken we dan weg van het feit dan we deze ‘gewetensvolle’ nieuwe belangen a) zelf geschapen hebben (d.m.v. het plaatsen van de wens of meer indirect, doordat onze materiële belangen sowieso al onevenredig bevredigd worden, rijkdom en macht ‘vestigt’ zich hier en niet daar, of veroorzaakt materieel zakelijke problemen) en b) deze voor ons eigen ‘gemoedsrust’ willen bevredigen, m.a.w. individueel egoïstische belangen. Er lijkt geen andere mogelijkheid te bestaan dan dat we onze eigen, individueel egoïstische belangen willen behartigen en bevredigen, en ons daarmee op te sluiten in ons eigen, persoonlijke werkelijkheid en wereld.


Een individueel egoïstisch belang, een verlangen, is iets dat je wilt bevredigen, m.a.w. iets wat je ‘jezelf eigen wilt maken’. Het behoort nog niet, of niet volledig, tot jou toe. In eigenlijke zin zijn je individueel egoïstische belangen, je verlangens, de definitie en begrenzing van jezelf. Je behartigt je belangen niet alleen, je bént ze, en tegelijkertijd, omdat je ze vertegenwoordigd en nog niet hebt bevredigd, zijn ze de eigenlijke negatie van jezelf. In je belangen ontken je dus je werkelijke zelf.

Echter op dit moment refereren wij onze werkelijkheid aan onze individueel egoïstische belangen, aan ons niet-zijn, i.p.v. aan ons wel-zijn, m.a.w. je belang is wel je welzijn, maar wat wel is, is niet van belang. Hierdoor voeren deze belangen de boventoon in de definiëring van onszelf, terwijl ons wel-zijn zich ín de negatie, ín het negatieve bevindt. Dit leidt ertoe dat onze belangen slechts oppervlakkige, uiterlijke belangen zijn, en uiteindelijk niet het wel-zijn doet bevorderen, maar deze eerder doet verslechten.

Ik heb het vermoeden dat ooit de ‘machtsverdeling’ anders is geweest. Bijv. bij dieren denk ik dat, hetzij waarschijnlijk in zeer abstracte zin, het wel-zijn, de algemeenheid in het positieve staat, de boventoon voert en het niet-zijn ontkent wordt. Het dier is voor hemzelf alles en alles dat is het dier zelf. Waarschijnlijk heeft een dier ook in die zin geen persoonlijke keuzes, wat moet, moet, of hij nu wilt of niet. Zijn drift, zijn abstracte begrip van het wel-zijn, de algemeenheid der dingen drijft hem tot een actie.

Met het niet-zijn in het negatieve, betekent de ontkenning van het niet-zijn, het anders en vreemd zijn én dus de ontkenning van individueel egoïstische belangen, m.a.w. alles behoort toe aan het wel-zijn, het wel-zijn is de algemeenheid der dingen. Het wel-zijn staat in het positieve, heeft de erkenning en voert de boventoon. De keuzes die jij maakt, de belangen die behartigt worden wordt bepaald door de werkelijke macht van de ontkenning van het niet-zijn. Alles behoort tot jou toe, en bepaald daarmee jouw wel-zijn. Het wel-zijn is de ik die ik echt is en tegelijk is het de ontkenning van het niet-zijn, anders en vreemd zijn, dus het wel-zijn, en welzijn van het ik, is de algemeenheid en de eenheid.

Dit paradoxaal aandoende gebeuren, leidt naar een schizofrene, en eigenlijk ironische, situatie, waarin jijzelf, jouw wel-zijn bovenaan de wip zit en de macht en rijkdom lijkt te bezitten, maar onderaan de wip en dus waar het eigenlijke overwicht zich bevindt, zit de ontkenning van jezelf, jouw niet-zijn. Jijzelf die jijzelf niet bent, deelt in feite de lakens uit en definieert jouw wel-zijn.

Ook vermoed ik dat de mens vroeger, in de oertijd o.i.d, geen ik=ik begrip heeft gehad. Ook hij was alles en alles dat was hij. De begrippen ‘bezit’, ‘macht’ en ‘rijkdom’, die gepaard gaan met individueel egoïstische belangen, werden pas van belang toen het niet-zijn erkenning kreeg en plots fragmentarisch dingen wel en niet tot het ik toebehoorden.

Door o.a. religieuze, filosofische en natuurwetenschappelijke ontwikkelingen is het niet-zijn steeds meer in belang toe gaan nemen, t.o.v. het wel-zijn, de algemeenheid. Door o.a. door deze zaken het niet-zijn te móeten erkennen, verschuift de machtsverdeling, waarbij plotseling de algemeenheid en dus het wel-zijn in de negatie belandt. Dit leidt tot het voeren van de boventoon door het niet-zijn, door anders en vreemd zijn. Omdat het ik sowieso altijd erkend moet worden, veranderd het ik=alles, het ik=wij gevoel in een ik=ik gevoel, wanneer de erkenning van het niet-zijn, gecombineerd de fragmentatie zijn intrede doet. Uiteindelijk wordt het ik bepaald door individueel egoïstische belangen, die het wel-zijn lijken te dienen, maar, omdat deze in de negatie staat, kunnen deze belangen enkel (zelf)destructief zijn.

Het lijkt erop dat, i.p.v. dat de mens vooruitgang boekt, wij degenereren. De enige hoop die de mens heeft is dat wij weer het belang in gaan zien van de algemeenheid der dingen, en het niet-zijn weer in de negatie belandt.

Leuke kleine tekstjes van Marry Linke (vrijdag 29 juni 2007)

Ik weet niet zo heel goed wat ik met mijn teksten aan moet. Er zijn sommigen die ik ms. zou willen uitwerken i.s.m. een ‘geluidsman en producent’ (een nieuw persoon), maar ik ben er nog niet helemaal uit hoe precies. Ook denk ik aan iets met borden, lichtkranten en/of neonletters voor bepaalde korte zinnen en woordgrappen.

Maar nu ‘just for the fun of it’.

~

So sad
that I get
when I know
I’ll never have
the knowledge
of it all

But the peace
of the mysteries
linger on
and make my life
worth living

~

The nightmare with seeing the truth is having to leave out all of the details. Only by acknowledging the overall effect of all, we will be able to see…

~

Re:
Re:
Retesnel

~

Altijd live muziek om 2m²

~

De quantum mechanische roes,
wat een smoes…

~

Omdat het een uur duurt, voordat je in een minuut zit.

~

Maar gisteren heb ik heel lang geleefd.

~

Het is nu, altijd
nooit en later
dat ik het gepiep
en gezoem
in mijn bewustzijn
hoor kraken

~

Weten we te weten wat we weten?
Of denken we te weten wat wij weten?
En als wij dan daadwerkelijk
denken te weten wat wij weten,
wat is dan in wezen ons wezen?

~

Project ideeën van Marry Linke (vrijdag 29 juni 2007)

Het duurde een flinke poos, maar dan heb je ook wat. :-)

Ik zal bij deze duidelijk proberen uit te leggen wat ik sowieso van plan ben, en wat ik misschien van plan ben te gaan doen en maken voor dit project (ik zeg misschien, waarschijnlijk uit tijdgebrek, niet omdat ik het allemaal niet wil). Hoewel ik nog steeds slechts de contouren aan kan geven, hoop ik dat dit wordt gelezen met interesse. En als iemand nog suggesties heeft om het evt. eindresultaat te kunnen verbeteren, zijn ze zeker welkom.

1) Een ander perspectief
Voor dit project, hetgeen wat het meest met mijn gedachten bleef spelen, is de mogelijkheid van meer of andersoortige dimensies dat de vier dimensies (ruimte -3D- en tijd) waar wij als mensen bewust van zijn. Wanneer je een bepaalde visie hebt op de wereld (letterlijk), is het vrij lastig om iets in een ander perspectief, in een ander licht te bekijken. En juist dat lijkt mij de geweldige uitdaging aan dit idee.
* 2D-wereld: (pen- en/of computer)tekeningen van de wereld om ons heen. In mijn computertekeningen wil ik proberen om een 2Dimensionale (vrij abstracte en mathematische) wereld te creëren, waarin de normale diepte die wij zien is geëlimineerd.
* MultiD-wereld: foto(collage)’s, film en/of tekeningen van mijn fantasiewerelden in meer dimensies, of op zijn minst weer in een ander perspectief.

2) Referentiekader
De weergave van de werkelijke werkelijkheid, mijn eigen werkelijkheid, wordt beïnvloed door de natuurlijke wetten en beperkingen, zoals bepaalde chemische processen in de hersenen of lichamelijke zintuigen. Dit alles vormt mijn referentiekader op de werkelijkheid, met andere woorden hoe ik tegen de werkelijkheid (wereld en werking) aankijk. Het wordt bepaald door een manier van denken op een gegeven moment en vormt tegelijkertijd mijn ‘volgende’ manier van denken (dit gaat gepaard met de sterk wisselende beperkingen en vooroordelen die horen bij een kader). Dit referentiekader en mijn bijbehorende denkwijze en leefwereld, is en bepaald wie, wat en waarom ik ben. Ook is het een gegeven wat continu in ontwikkeling is, in beweging is, weinig stilstaat op 1 plek en bijna een stroming is, wat het in feite onmogelijk maakt om te bepalen wie, wat en waarom ik eigenlijk ben.
Ik wil proberen om mijn referentiekader weer te geven, op een manier die gekoppeld is aan hoe hersenprocessen werken, bijv. hoe er bij een bepaalde geur of een stuk muziek in je hoofd een soort ‘laatje open gaat’. Op het moment denk ik vooral aan een soort kast, met items die aan elkaar verbonden zijn (ik denk virtueel, omdat het technisch moeilijk haalbaar zal zijn om echt zo’n kast te maken). Tevens wil ik op de 1 of andere manier een soort zoeklicht symbool laten staan voor het ‘bewuste bewustzijn’, zeg maar gedachten, etc.

Ook lijkt het me te gek om dit als ‘open opdracht’ aan andere mensen mee te geven:
wat is jouw referentiekader op de werkelijke werkelijkheid?

3) Multiversum
“ I've developed a way of looking at this through the implicate order that’s based really on quantum theory. The way it works is to consider that there’s a wave. You may think of this wave of coming outside of the universe, which converges to a point and then diverges again. Now, that links everything, that means everything is internally related to everything.
One of the images I gave of it was of a piece of paper which you fold up to a very small bit and then you make cuts in it. When you unfold it you find a pattern. Proposing that basic laws of quantum mechanics can be understood in that way that we can think of some sort of unfoldment into a wave and then re-unfoldment into something more like a particle. So each particle then enfolds all the other particles and in principle every part unfolds the whole.
It will matter, of course, which view we hold. If we have a view of wholeness this will enable us to work differently from when we have a view in which everything is broken up. Now, a mechanistic view leads to, or at least tends to give support to fragmentation, that is we know that our whole life is now fragmented. We can see nations strike wind with each other, and all sorts of professional groups and ambitions. We hardly need to get an insight of each person, or in many fragments different objects and different purposes are fighting each other. If we take the view of mechanism we may regard all these fragments as essentially real and independent. And then we can not deal with it.
What we have to see is that these fragments are actually the result of our wrong way of looking at the whole. That we are looking at the whole as if it were made of fragments and our very action and response to this helps to break things up some more apparently. For example if we say that the world is broken up into nations, we see each nation a independent. And it’s going on now that it’s obviously they are highly mutually dependent, organically related or even more fundamental. The attempt of each nation to behave independently creates a response which strengthens the apparent fragmentation. ”
(David Bohm; source: YouTube)

Om dit beeldende verhaal te illustreren, wil ik proberen om heel veel mensen hun eigen patroon in een stuk papier te laten knippen. Deze stukken papier zouden de verschillende fragmenten, personen en referentiekaders symboliseren. Door de beperkingen van ons persoonlijk referentiekader zullen we nooit in staat zijn om de ‘werkelijke werkelijkheid’ waar te nemen. En stiekem zitten we allemaal zo verschrikkelijk vast in bepaalde patronen, dat we waarnemen en weten in onze eigen realiteit en waarheid. Bovendien, wij kunnen als mens eigenlijk nooit alles weten, en is dit dan niet hetzelfde als helemaal niets weten?
Deze stukken zouden parallel aan elkaar verbonden moeten worden en in een cirkelvorm moeten lopen, als symbool van de verschillende fragmenten, mensen en kaders in 1 geheel, in 1 universum, allemaal verbonden, entangled in een ‘multiversum’.

4) Perceptie
David Bohm heeft ook een interessante metafoor in verband met perceptie en kennis (in de wetenschap). Hij vergelijkt het met het zien van een ellips, die in werkelijkheid, in essentie een cirkel is. Omdat wij door onze beperkingen niet de essentie van de ellips kunnen bekijken, zullen we altijd vanuit de verkeerde vooronderstellingen, het verkeerde beeld van de werkelijkheid te werk gaan, en nooit de essentie zullen zien.
Ik wil proberen om een (kleine) installatie te maken die gebruik maakt van spiegels waarin een ellips te zien is die in werkelijkheid een cirkel is. (ik weet nog niet precies hoe ik het uit wil werken, want ik wil niet dat de cirkel te zien is, en ik wil dus dat een cirkel gereflecteerd wordt als ellips, waarbij ik waarschijnlijk flink zal moeten puzzelen)

5) De onbewogen beweger
Interessant lijkt het mij om een foto-film te maken, van een installatie. Hierbij wil ik op de voorgrond iets met een stroom water, als symbool voor het bewustzijn. Als achtergrond hoop ik een kamer te kunnen vinden, welke kaal begint, en dan langzaam aan op- en ingebouwd wordt. Het idee is om daarmee iemand zijn/haar levensloop weer te geven, dus beginnend met babykamer, groeiend naar een tienerkamer, etc.

6) Cartoon
Deeltjesmechanica: twee (witte) bussen botsen met volle snelheid tegen elkaar aan, wat wonderbaarlijk genoeg (rode) auto’s, (blauwe) motoren en (groene) fietsen produceert/creëert.
NB: Wie wil mij helpen met het maken van deze cartoon? Het idee is er, maar de uitwerking lukt mij (nog) niet.

Okay, ik denk dat dit wel weer genoeg is voor nu. Natuurlijk broeien er nog veel meer ideeën, maar deze zijn nog niet duidelijk of goed genoeg om gedeeld te worden. Ik hoop op veel reacties van jullie, alsook wat geweldige ideeën en resultaten van jouw kant.

Tot snel.
Gr., Marry

Een ander perspectief: 2D-wereld door Marry Linke (woensdag 27 juni 2007)

Voor dit project, hetgeen wat het meest met mijn gedachten bleef spelen, is de mogelijkheid binnen de quantum mechanica van meer of andersoortige dimensies dat de vier dimensies (ruimte -3D- en tijd) waar wij als mensen bewust van zijn. Vanwege mijn problemen met een duidelijk beeld voor ogen te krijgen in mijn fantasie over meer dimensies, dwaalden mijn gedachten af naar een wereld in minder dimensies, in 2D (lengte en breedte). En tijdens het dwalen ontvouwde zich een complete 2D-wereld voor mijn ogen. En misschien is het vanwege mijn persoonlijke aantrekking naar abstractie, maar deze 2D-wereld werd al snel meer vreemd en anders van de wereld die wij gewend zijn om te zien. Als diepte er niet zou zijn…

Enkele schetsen met de pen of de computer:

Proëzie van Marry Linke (donderdag 10 mei 2007)

De tijd die wordt besteed aan het weten van het leven is omgeven door veel duidelijke data. Het verhaal van de variabele gegevens is men meestal om het even, maar wordt doorgaans door dove oren wel gehoord. Voorbij de dode hoek kan bekeken worden hoe tegelijkertijd nooit en altijd de realiteit kan gaan bepalen. Bijna belachelijk en behoorlijk hachelijk is de ontvankelijkheid voor het feit dat de tijd in redelijkheid eigenlijk nooit bestaan heeft. Het dichtste bij komt een beschrijving van een eigen werkelijkheid tot het besef oprijst dat hetgeen wat waar was in alle vaart alweer verdwenen is.

Twee gedachtegang van Marry Linke (donderdag 26 april 2007)

Volgens onze moderne kosmologische theorieën is ons universum ontstaan door een enorme explosie, een Big Bang. Deze Big Bang zorgde ervoor dat er een soort ‘oermateriaal’ werd verspreid in alle richtingen, welke na een zeer lange tijd het universum zoals we het nu kennen heeft gevormd. Vlak voor de Big Bang, met andere woorden op het moment dat er in een minimale omvang een zeer hoge concentratie van energie bevond, bevond het universum zich in een staat van eenheid.

Na de enorme explosie koelde het steeds groter en sneller groeiende universum af en het proces waarbij de eenheid zichzelf begon op te delen was begonnen. Inmiddels heeft die opdeling de evolutie die wij kennen veroorzaakt en is het punt bereikt dat de denkende mensen is ontstaan, om al die kleine puzzelstukjes te bestuderen en er een diepgaande gedachtegang over te formuleren. Wetenschappelijk onderzoek liet zien dat alles is gefragmenteerd, ‘geatomatiseerd’. Dat alles slechts het resultaat is van natuurlijke processen die de materie heeft. Dit heeft, onder andere, geleid tot een relativistische, sceptische of zelfs nihilistische manier van denken.

Aan de andere kant van dit spectrum zit de altijd metafysische neiging van de mens, de bovenzinnelijke neiging tot unificatie van alle fragmenten, alle puzzelstukjes die ons aangereikt worden. Bovendien kriebelt hier ook het idee van de eenheid, de staat van ons universum voor de Big Bang, voordat de eenheid opgedeeld werd. In deze minimale omvang zou alles en niets tegelijk 1 moeten zijn. Natuurlijk is dit vrij onmogelijk om je voor te stellen: alles en niets is op zichzelf al een dualisme, 1 is op zichzelf al een tegenstelling, want 1 bestaat niet zonder meer dan 1, of minder dan 1.

Maar laten we er voor het gemak even vanuit gaan dat (in abstractie) alle dualismes, alle concepten en alle ideeën bestonden in 1 en dezelfde bron, de (abstracte) eenheid. En, omdat het immers een eenheid zou zijn, zijn al deze dingen ook in evenwicht met elkaar. (Deze balans tussen alles en niet, kan in mijn optiek enkel bestaan dmv een volledig en puur bewustzijn van de verschillende onderdelen. Zonder het volledige en pure bewustzijn over alle onderdelen, dus een bewustzijn zonder dat ergens een (verschil van) mening over gevormd wordt, een soort overkoepelend bewustzijn wat zich ‘slechts’ bewust is, zou er enkel ‘ruzie’ ontstaan tussen deze verschillende onderdelen, een staat die eigenlijk pas gevormd werd tijdens en na de Big Bang.)

Wat de eenheid precies wat voor de Big Bang, is op dit moment onmogelijk wetenschappelijk te onderzoeken. De enige optie is erover te fantaseren en te filosoferen, maar dan verval je al snel in het denken vanuit een menselijk perspectief. Wij zijn geneigd iets, intern en extern, te willen begrijpen, en om iets te begrijpen is het bewustzijn verplicht dualismes, concepten toe te passen. Wij moeten denken in alles-niets, ik-jij-wij, willen we ons werkelijk bewust kunnen zijn van wat iets is en kunnen begrijpen waarom iets juist niet is wat het wel is. Hoe meer we onszelf proberen te begrijpen, hoe meer dualismes en concepten bedacht moeten worden en hoe gefragmenteerder alles wordt en hoe meer ons bewustzijn de aandacht moet verdelen. Het (menselijk) lichaam draagt hier enkel aan bij, dmv onze lichamelijke zintuigen. Door deze stimuli te verwerken in onze hersenverbindingen, is het mogelijk dingen te classificeren en bij te passen bij een bepaald concept.

Dit zeggende, rijst de vraag of het bewustzijn (zoals wij het nu kennen en omschrijven) er altijd al is geweest of pas is ontstaan toe de mens geëvolueerd was tot de denkende mens. Het bewustzijn en sich is namelijk iets anders dan het begrijpen en ergens dus een gedachte of een woord over formuleren. Ik ben er behoorlijk van overtuigd dat een kat ook ziet of iets licht of donker is, of dat iets alleen of met meer is. De vraag is of dat een kat zich deze waarnemingen niet alleen bewust is, maar deze ook begrijpt, er concepten of ideeën bij bedenkt? En wanneer de kat iets bedenkt over bijv. een vogel, of de kat dan meer bedenkt dan ‘honger’? Of begrijpt de kat, net als de ment, dat wanneer je een vogel slaat met je klauw, dat die vogel dan pijn heeft? Kan een kat zijn eigen pijn begrijpen? Allemaal onderdelen van het bewustzijn wat wij mensen bewustzijn noemen, maar is dit wel werkelijk het bewustzijn? Is in dit geval de gedachte dat je pijn hebt niet een oorzaak van het bewustzijn, een oorzaak van het totaal aan externe en interne stimuli die zijn ontvangen en verwerkt? Want is het pure bewustzijn niet simpelweg het bewustzijn van alle stimuli, zonder dat een onderdeel meer aandacht opeist dan het andere onderdeel?

Een gedachtegang van Marry Linke (zondag 8 april 2007)

Op een gegeven moment hinkte ik op twee formuleerbare gedachten:
Alles is een illusie, een creatie van mijn bewustzijn. Alles is echt alles: materiaal wat ik ‘voel’, mensen die ik ‘ontmoet’, acties en gebeurtenissen ‘buiten mij om’. Multi Personality (& Material) Disorder in het extreem. Een ‘holografische projectie’ van mijn bewustzijn.
Alles is voor mij de waarneming verwerkt door de hersenen, met andere woorden de zintuigen ‘voelen’ meer dan verwerkt kan worden. Er is dus meer dan mijn (verwerkte) waarneming, de werkelijkheid bestaat ook zonder mij en voor en na mij. Mijn (verwerkte) waarneming bepaalt enkel mijn eigen werkelijkheid en de beperking van mijn (verwerkte) waarneming stelt mij niet in staat iets anders te ervaren.

(…)

In principe bestaat de werkelijkheid ook zonder mij, namelijk in een golf van mogelijkheden. Wat ik ben en voel en zie is in die zin dan ook een creatie van mijn bewustzijn, 1 deel in de golf van mogelijkheden. Wat maakt dan dat ene deel in de golf van mogelijkheden? Wat creëert de illusie? Wat is het bewustzijn? Is dat slechts 1 deel in de golf van mogelijkheden? Maar dan zou het meetbaar moeten zijn, dan zou je het moeten kunnen wegen. Dan zou het bewustzijn materie zijn.

Of is het bewustzijn dan misschien juist de superpositie van alle mogelijkheden? Het bewustzijn zou dan de werkelijke waarnemer van alle mogelijkheden zijn en het zijn de beperkingen van ons ‘Body Suit Armor’ die ons niet in staat stellen alle mogelijkheden waar te nemen. In ons lichaam, in de verbindingen in de hersenen bezitten we allemaal een stukje van de puzzel, wat ons een blik gunt, een kader in alle mogelijkheden, met andere woorden onze werkelijkheid. Doordat het mogelijk is nieuwe verbindingen te maken, om te ‘leren’, is mogelijk ons kader op de mogelijkheden, onze werkelijkheid, te wijzigen.

Betekent dit dan echt dat ik mijn eigen werkelijkheid kan creëren? Dat als ik door middel van het maken van de verbinding in mijn hersenen dat dit mogelijk is, dit dan ook mijn werkelijkheid wordt? Als ik maar vaak genoeg deze verbinding gebruik en versterk?

Gedachtes van Robbert van de Weetering (vrijdag 23 maart 2007)

Over het bewustzijn van fotonen:
Heb het oorspronkelijke verhaal van Gerard Blommestijn, dat hij in 2004 voor WitterDanWit schreef, gelezen. Helder verhaal, maar ik snap het nog niet.

Allereerst de positie van de waarnemer.
Die schijnt van cruciaal belang te zijn in de quantum mechanica. In essentie heb ik opgepikt dat de hele quantum mechanica een bedachte/geconstrueerde vorm van wetenschap bedrijven is. Quarken, fotonen, de hele bubs is niet waar te nemen, we nemen alleen maar aan dat ze bestaan. We gaan niet meer uit van empirie. Gerard zegt dat we fotonen wel kunnen meten aan hun inslag [soort geigerteller]. In dat geval vergelijkbaar met bijvoorbeeld geluid en licht in de traditionele natuurkunde. Immers die twee kun je ook alleen maar indirect waarnemen, respectievelijk door de verplaatsing van lucht en reflectie. Van licht wist ik al dat het zich als [pakketten] deeltjes voortplant met een golfkarakter.
Nu ben ik gewend om te denken en praten vanuit aannames, axiomas en soms uit gedeelde ervaringen. Zijn die niet voorhanden, dan moeten we ze maken/afspreken. Als ik iets niet snap, dan kan/wil ik er niet over denken/praten [vrij naar Wittgenstein]. Dan is het dus mijn probleem niet en kan ik er dus ook niet kunstzinnig op reageren.
Omdat dat hele fotonen verhaal me evenwel behoorlijk bezighoudt, dreig ik te reageren met mijn onbegrip in plaats van op de stelling: fotonen hebben een bewustzijn.

Bewustzijn is het tweede probleem.
Ik weet niet wat ik daar onder verstaan moet. Cogito ergo sum, iemand geeft de geest, alles is projectie. Allemaal niet te bewijzen bewijzen van bewustzijn,die ik niet zal ontkennen. Ik aanvaard ze gewoon, zonder er theologische predikaten aan te verlenen. Nu ben ik als verbalist behoorlijk sterk in het om de zaak heen praten, maar in het geval van wetenschap eis ik sluitende definities en heldere afspraken, desnoods alleen met mezelf. In de sociale wetenschappen en zeker in de culturele, heb ik genoeg hermeneutisch gezwatel mogen aanhoren [c.q. lezen].
Bovendien wil ik niet dat kunst misbruikt wordt om bewijzen uit het ongerijmde te leveren.

Nu wordt het echt belangwekkend. Waar komt die bovengenoemde stelligheid van mij vandaan? Uit mijn bewustzijn? Is dat misschien zelfs mijn bewustzijn? Zo ja, is dat dan alleen maar een door angstklieren aangestuurd conglomeraat van hersenspinsels, een chemisch proces onder m’n schedeldak?

Waarschijnlijk is toch de vraag of we wel een bewustzijn hebben, dus een eigen ikje dat zich beseft, dat het geen hij-, zij- of jijtje is, het aanvankelijke dwaalpunt.
Beseffen is een wederkerig werkwoord, dat niet in niet-wederkerige vorm voorkomt. Ik verwond mezelf, ik verwond jou. Maar ik kan jou niet beseffen. Hij heeft geen besef van wat hij doet. Vader vergeef het hen, want zij weten niet wat zij doen. Na het eten van de verboden vrucht van de boom van goed en kwaad [kennis], kregen zij pas besef. Het draait allemaal om empirie en empathie.
De Nar op de wip die niet kan kiezen tussen Hij en Zij. De Heilige Drie-eenheid, trinitate necesse est. Yin, Yang en het cirkeltje er om heen.
Waar zijn d, b, q, en p de spiegelingen van?

Einstein
Zit te denken dat misschien Einstein zelf wel eens de bron van alle ellende zou kunnen zijn.
In zijn beruchte E=mc² staat E voor energie, dat dan gelijk is aan massa x lichtsnelheid in het kwadraat. Met andere woorden energie en massa zijn uitwisselbaar. Energie en massa zijn dus eigenlijk één pot nat.
Aangezien al die alternatieve wereldgenezers uit gaan van energieën, klappen die dus allemaal hard in hun handjes als ze de quantum mechanica ontdekken. Zoals ik al eerder opmerkte, het is mij droef te moede dat nu -van tegenovergestelde zijde- de fysici aan energie mentale eigenschappen gaan toe dichten.

Het gaat om het bewustzijn van de natuurwetenschapper.
Dichten is voor dichters en eens per jaar voor sinterklaas. Othello mag het kaarsje van Desdemona uitblazen, maar laat de vonk der verlichting niet in het kruitvat van de wichelroedelopers slaan. Weer zo’n eureka. Het gaat in dit probleem helemaal niet om mijn bewustzijn, maar om dat van de natuurwetenschapper en de theo-goochelaar van de New Age, beiden op zoek naar een verklaring voor alles, een alles omvattende theorie [god zit zelfs al in het woord]. Is die eenmaal geformuleerd, dan begrijpen ze alles, dan begrijpen ze Allah, dan zijn ze god gelijk en kan de schepping eindelijk voltooid worden. Waar is het goeie ouwe principe van de falsificatie en de moerasmetafoor van Karl Popper gebleven? Gesneuveld in de roes van kansberekening? Beteugeld door de smoes van onwaarschijnlijkheid. Bepalen de kijkcijfers straks welke kant het foton uitgaat? Is een foton politiek bewust? Is ie rechts of links? Is ie Yin of Yang? Of meer voor het poldermodel?
Overigens moet ik ook nog eens naar The Matrix kijken, over wiens werkelijkheid gaat die film?
Hoezo het bewustzijn is niet te lokaliseren?
Bij de meeste mensen zit het bewustzijn in hun navel. Daar draait het voor hen meestal om.
Wie geen navel heeft, is buiten bewustzijn, ook wel bewusteloos.
Het doorknippen van de navelstreng is een soort Big Bang.
Bij de navel is binnen buiten en omgekeerd. Een soort zwart gat.

Kunnen kunstenaars het ongewisse vastleggen?
Volgens mij is de beeldende kunst bij uitstek niet in staat om het bewustzijn van fotonen vast te leggen of te becommentariëren. Ook de film en video zijn ongeschikt, omdat zij alleen maar een truukje gebruiken om het menselijk gezichtsvermogen te bedotten. Alsof het echt om beweging gaat! Alleen gesproken woorden en gespeelde klanken zijn meta genoeg om het onzegbare van zijn plaats te krijgen.

De quantum mechanica wil ... , had ik bijna geschreven. Alsof een theorie iets te willen heeft. In deze net verijdelde verschrijving ligt mijn hele probleem met de gedachtegang dat fotonen over een bewustzijn zouden kunnen beschikken. Alsof problemen kunnen liggen, maar dat terzijde. Taal wordt vrijwel altijd metaforisch gebruikt. De dingen en processen om ons heen kunnen we louter vergelijkenderwijs beschrijven en dan heb ik het niet alleen over natuurlijke talen. Zelfs de wiskunde taal, met cijfers en formules behoeft interpretatie.
In den beginne was het woord ... , vangt het evangelie van Johannes aan. Dat kan ik rustig citeren, omdat het gevaar niet uit christelijke hoek loert. Ook niet uit islamitische of hindoeïstische. Het zijn de wichelroedelopers van de new-age die opzichtig flirten met de quantum mechanica. Quantum fysici houden zich niet alleen bezig met natuurkundige, maar ook met scheikundige en biologische verschijnselen. Het lijkt wel of het een theorie voor alles begint te worden.
Met bewuste fotonen zouden ook de geesteswetenschappen veroverd zijn. Koren op de molen van degenen die menen dat een oerenergie over de hele kosmos heerst. Van big bang tot yin yang.

Besluit ten aanzien van de expositie:
Een theatrale lezing over keuzes in de kunst in woord, gebaar en beeld zal mijn bijdrage aan de strijd tegen de dreigende opkomst van quantum dokters en quark kunstenaars zijn. Een lezing van krap een kwartier met een blijvende inslag.
Ik denk dat de essentie van bewustzijn kiezen is. Geen fraaier symbool van keuze dan de appel. Denk maar aan Paris, Adam, William Tell, Sneeuwwitje, Magritte, The Beatles.