Re: It's Not Coming Back To Me door Rik Spann (vrijdag 15 juli 2007)

Ik zal een poging wagen.

Een persoon, die niet is verbonden met haar kern, kijkt neer op een ander persoon. Zij kijkt naar beneden, maar niet recht naar beneden, dat is belangrijk. Zij kijkt neer op de persoon op de vloer. Ze probeert contact te maken, en op hetzelfde moment ‘weet ze’. De persoon op de vloer is bedenkt met een deken, deze is een schilderij op papier. Het is alleen een hoofd, en ze verstopt haar lichaam onder ‘kleuren, onder ‘kunst’. Heb hier je eigen interpretatie. Wat lijkt op een lichaam onder de deken is eigenlijk een ander schilderij op een papier, in een rol. Het schilderij van een gezicht. Ik werk vaak met verborgen objecten, en het is essentieel wat het voor objecten zijn. Het is de bedoeling dat zij de moeite waard zijn. Zonde dat het niet wordt gezien. Maar het is ook essentieel dat je ze niet ziet (dat is één filosofische notie). De enige die het weet: de maker van het werk, en het werk zelf/zijn ‘subjecten/objecten’. De persoon op de vloer kijkt omhoog, in de richting van het andere gezicht, maar zij is meer aan het staren. Zij ‘weet niet’. Ze heeft ‘het opgegeven’.

Op de vloer is een bed van metalen platen. Het ‘kussen’ is een dubbele plaat. Ik ga niet uitleggen wat het betekent, maar het is geen toeval. De ‘ladders’ aan de muur zijn cruciaal voor het werk, zij behoren toe aan het ‘systeem’ van degene die naar beneden kijkt. Zij behoorde toe aan de wereld van de andere, voordat ze neerstreek ‘om te slapen’ en te verstoppen. Degene die neer kijkt verstopt zich niet, je kan recht door haar heen kijken.
Het touw zorgt ervoor dat het metalen ding naar voren leunt, wat op hetzelfde moment zou kunnen betekenen dat er een wil is om contact te maken, als wel een bedreiging.

Het schilderij aan de muur (het moet geplaatst worden tussen de ‘ladders’, een beetje boven ooghoogte) vertelt het hele verhaal, maar een beetje veranderd. Filosofisch gezien is dit een hint naar de onmogelijkheid dezelfde realiteit af te beelden met andere middelen/door andere ogen. Een derde beschrijving zou de ‘realiteit’ verder verstoren (Rashomon).

Psychologisch gezien zijn er hints naar vervreemding, relaties bestaande uit energieën die niet bij elkaar passen, en de neiging hebben alleen hierop te overleven. En, hierdoor, op ‘macht’ en afhankelijkheid van rollen. Filosofisch gaat het is de richting van een onderzoek naar wat ‘weten’ is, en de aanwezigheid van verschillende realiteiten, door (te proberen om) twee verschillende percepties van dezelfde situaties in één werk te laten zien.

Ik heb hier allemaal niet op een overbewust niveau nagedacht, maar op hetzelfde moment gaan deze dingen door mijn hoofd, terwijl ik aan het werk ben. Nu dat ik het neer typ, werkt het voor mij als een plausibele interpretatie over wat mijn hoofd ertoe aanzette de keuzes te maken die ik heb gemaakt. Het is absoluut waar dat de psychologische en filosofische gedachtegangen aan het werk waren, terwijl ik aan het werk was. (Ik ben al zeer lang geïnteresseerd in deze vakgebieden).

Ik ben niet gewend om in woorden uit te drukken wat zou moeten/kunnen gebeuren tijdens het ervaren van mijn werk. Misschien omdat de enige functie van al deze ideeën is om deze uit te drukken in afbeeldingen, en zijn werk te doen vanaf hier. Ik vraag me af of iemand die alles weet wat ik vertel, het werk op een betere, of slechtere manier ervaart, dan wanneer ik er gewoon mijn mond over dicht houdt.

Aan de andere kant, de perceptie van de kijken is absoluut persoonlijk. Belangrijker nog: een werk ‘werkt’ voor mij wanneer het verhalen verteld die kunnen worden ontvangen op meerdere frequenties. Maar op de een of andere manier zouden zij moeten ‘verontrusten’, zonder verontrustend te zijn op een traditionele wijze. Eén van mijn hoofddoelen is om een gedeelte van de perceptie van de kijker aan te spreken, welke zich normaal in een sluimering verkeert. De reactie zou kunnen zijn ‘dat is vreemd (om hierom terug te komen), wat is dat? Het kan als ideaal in iemands hoofd blijven hangen en uiteindelijk een vraag zijn. Ik probeer niet om een ‘mooi’ werk te maken, opnieuw op een traditionele wijze.

Je moet mijn woorden niet te letterlijk nemen (op hetzelfde moment, bijvoorbeeld, wanneer ik iets maak, ben ik niet bezig met de perceptie van de kijker). Dat is nog een reden waarom ik twijfels heb om woorden te gebruiken om mijn werk te ‘beschrijven’. Als ideaal is altijd veel rijker, om niet te worden begrepen, en ook veranderend, in tijd en met elke nieuwe bezichtiging, ook door dezelfde persoon.

Ik experimenteer met het toevoegen van muziek/geluiden, op verschillende manieren, aan de kunstwerken. In dit geval zouden het wat liedjes zijn van het Sonic Youth-album Goo.

Ik hoop dat ik niemand heb verveeld met al deze woorden, en dat ik niets heb geruïneerd aan wat er gebeurt tijdens het bekijken van het werk (als er überhaupt al iets gebeurt/het is enkel een concept).

En voor de paradoxen: dat is een ander verhaal…

R